کد مطلب:2242 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

شخصي احساساتي هستم و نسبت به همه چيز واكنش تند نشان مي دهم و اين حساسيت موجب اضطراب هميشگي بنده مي گردد. براي رفع آن چه بايد كرد؟ توصية دين در اين باره چيست؟

حساسيت ها و هيجانات ناشي از زودرنجي، از ويژگي هاي ثابت دوران نوجواني و جواني است. بحران بلوغ باعث مي شود كه جوان با انواع ترديدها و سردرگمي ها روبه رو گردد. عواطف او ثابت نيست، زود خوشحال مي شود و به سرعت در غم و اندوه فرو مي رود. همين تغيير حالات او را خسته و رنجور مي كند و به واكنش تند و ناسازگاري سوق مي دهد.

جوانان با كنجكاوي و دقت اخبار سياسي را در جرايد مي خوانند و آن ها را تجزيه و تحليل مي نمايند و دربارة هر يك به بحث و انتقاد مي پردازند. بدون ترديد تحليل مسائل سياسيِ جهان و دقت در گفتار و رفتار سياست مداران، نقش مؤثري در پرورش فكر و رشد شخصيت جوان دارد، به شرط آن كه در اين راه از حدو مصلحت و اعتدال تجاوز ننمايد و به احساسات افراطي نيانجامد. توصية دين در اين باره، تغافل و چشم پوشي است. البته در جاي خود انتقاد و موضع گيري و واكنش مطلوب است ولي حساسيت زياد كه به عصبانيت و پرخاشگري منتهي مي شود، حاصلي جز اضطراب و پريشاني ندارد. از اين رو بايد در امور زندگي و برخورد هاي اجتماعي ساده انديش نباشيم، ولي بعضي مواقع چشم هاي خود را ببنديم. امام صادق(ع) مي فرمايد: صلاح زندگي محتوي پيمانة پري است كه دو سومش فهم و آگاهي و يك سومش تغافل و چشم پوشي است.[1]

امام علي(ع) مي فرمايد: نيمي از انسان عاقل، بردباري و نيم ديگرش تغافل است.[2]

هر انساني در طول زندگي خود كم و بيش با مصائب گوناگوني مواجه مي شود و يا مسائل رنج آوري را ملاحظه مي كند. اگر بخواهد در برابر هر عمل ناروايي واكنش نشان دهد بايد زندگي خود را با تلخ كامي بگذراند. امام علي(علي) مي فرمايد: كسي كه تغافل نكند و از بسياري امور چشم پوشي ننمايد، زندگي اش تيره خواهد بود.[3]

[1] بحارالانوار، ج 71، ص 167.

[2] غررالحكم، ج 2، ص 202.

[3] همان،ج 5، ص 455.